สี่ร้อยยี่สิบสาม

ดวงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยต่ำลงบนท้องฟ้า ทอดเงายาวพาดผ่านสวนสาธารณะขณะที่ซีซีเลียกระโดดโลดเต้นนำหน้าฉันไป เป้ใบเล็กบนหลังของแกว่งไกวไปมา การไปรับเธอจากโรงเรียนกลายเป็นกิจวัตรที่ฉันรัก เป็นเศษเสี้ยวของชีวิตธรรมดาที่กลับรู้สึกเหมือนปาฏิหาริย์หลังจากเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา วันนี้ฉันตามใจตัวเองเล็กน้อยด้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ